Św. Dydaka, misjonarza;
św. Alberta Wielkiego, biskupa i doktora Kościoła

15 listopada

    Dydak (po hiszpańsku Diego) urodził się w ubogiej rodzinie ok. roku 1400. Mieszkał w małej wiosce San Nicolas del Puerto. Już w młodym wieku oddał się życiu pustelniczemu i wraz z pewnym księdzem zamieszkał na odludziu. Wspólnie modlili się i wyrabiali proste narzędzia z drewna. Dydak wstąpił do zakonu franciszkanów jako brat dla świeckich III zakonu. Do jego obowiązków należało wykonywanie różnych prac fizycznych i dbanie o sprawy zgromadzenia w relacjach ze światem zewnętrznym. Po jakimś czasie został wysłany na Wyspy Kanaryjskie i tam głosił Ewangelię. W roku 1445 objął funkcję gwardiana w klasztorze w Fuerteventurze - rzadki zaszczyt dla brata zakonnego. W 1449 r. kazano mu wrócić do Hiszpanii, w następnym roku wraz z innymi franciszkanami wyruszył do Rzymu - tam pielęgnował chorych na dżumę i wziął udział w uroczystości kanonizacji brata Bernardyna ze Sieny.

Dydak znany był z zaangażowania w opiekę nad chorymi braćmi. Posiadał też dar uzdrawiania. Ostatnie swoje lata spędził w Alcala.
Kanonizowany został w roku 1588. Prawie dwieście lat później franciszkanie nazwali jego imieniem swoją pierwszą misję w Kalifornii.



    Albert urodził się w Lauingen w Germanii około roku 1200. Studiował teologię i filozofię w Padwie i Paryżu. Pod wpływem bł. Jordana, generała dominikanów, dojrzało w nim powołanie zakonne. Wstąpił do dominikanów. Dzięki nadzwyczajnym zdolnościom i niezmordowanej pracowitości nabył rozległą i gruntowną wiedzę - nie było gałęzi, której by nie zgłębiał. Jako wybitny profesor był autorem wielu dzieł z dziedziny teologii, logiki, metafizyki, matematyki, etyki, nauk przyrodniczych i wiedzy naturalnej. Stąd nazwany został doktorem powszechnym (doctor universalis). W roku 1260 został biskupem Ratyzbony, dwa lata później zrezygnował z rządów diecezją i resztę życia spędził w Kolonii. Często wzywany był do godzenia powaśnionych miast, książąt i stronnictw. Wiek i zanik pamięci zmusiły go do opuszczenia umiłowanej katedry.

Zmarł w Kolonii 15 listopada 1280 r.

Beatyfikowany został w roku 1622 a w roku 1931 Pius XI zaliczył go w poczet świętych nadając mu jednocześnie tytuł doktora Kościoła.

Św. Albert był mistrzem św. Tomasza z Akwinu, któremu przepowiedział, że zadziwi świat swoją wiedzą i nauką.

Uważany jest za patrona uczonych.

***

Kto nie wyraża tego, co czuje w swoim sercu, ten podobny jest do umarłego.

(Valerio Albisetti)

Opracowała Maria Krasnosielska