Wspomnienie świętych Bazylego Wielkiego
i Grzegorza z Nazjanzu,
biskupów i doktorów Kościoła
2 stycznia

Bazyli urodził się w Cezarei Kapadockiej w roku 330. Oboje rodzice i czworo spośród jego dziesięciorga rodzeństwa zostało zaliczonych w poczet świętych. Bazyli założył w Cezarei szkołę dla retorów i zaczął praktykować prawo. W końcu postanowił zostać zakonnikiem i założył klasztor, którym kierował przez pięć lat. Był autorem słynnej reguły zakonnej, odznaczał się szeroką wiedzą i niestrudzoną pracowitością, był znakomitym oratorem i człowiekiem ogromnego miłosierdzia. Został arcybiskupem Cezarei. Zwalczał ateizm.

Zmarł 1 stycznia 379 roku. Jeszcze za życia zasłużył sobie na przydomek "wielki", a po śmierci zyskał tytuł doktora Kościoła.



Grzegorz urodził się w roku 330 pod Nazjanzem w Kapadocji. Jego oboje rodzice - Grzegorz i Nonna - zostali ogłoszeni świętymi. Przyjaźnił się z Bazylim. Znany był jako wspaniały kaznodzieja i pisarz. Prowadził życie pustelnicze. Najważniejszym osiągnięciem jego literackiej działalności są "Mowy" o charakterze dogmatycznym, polemicznym lub żałobnym. Zachowały się także jego bogate w sentencje listy i poematy o treści moralnej. W roku 381 wybrano go na biskupa Konstantynopola, którą to funkcję piastował zaledwie miesiąc, po czym złożył rezygnację - resztę życia spędził w klasztorze.

Zmarł 25 stycznia 389 lub 390 roku. Jest patronem poetów a ikonografia przedstawia go przy pulpicie do pisania z gołębicą - jako symbolem Ducha Świętego.

***

Od nas zależy, czy właściwie podzielimy dar czasu,
rozdzielimy go na to, co jest i co nie jest ważne,
podzielimy się z tymi, którzy są dla nas ważni...

Opracowała Maria Krasnosielska