Św. Szczepana, pierwszego męczennika
26 grudnia

Szczepan (Stefan - korona, wieniec) był młodzieńcem "pełnym łaski i mocy", gorliwie wyznającym wiarę w Jezusa Chrystusa. Pełnił przy apostołach funkcję diakona z poświęceniem opiekując się potrzebującymi. Szeroko otworzył swe serce na działanie Ducha Świętego. Jego wypowiedzi nacechowane były mądrością i odwagą. Gdy pociągnięty przed Sanhedryn w natchnionych słowach wyrzucał starszym ich zatwardziałość i wyznał wiarę w Zbawiciela, uznany został za bluźniercę i skazany na ukamienowanie. Pod gradem kamieni modlił się za swoich prześladowców (przypatrywał się temu Szaweł).
Ciało Szczepana spoczęło w dzisiejszym Bet-Gemat, skąd cesarzowa Eudoksja przeniosła je w V wieku do Jerozolimy i złożyła we wspaniałej bazylice przed bramą damasceńską. W obawie przed sprofanowaniem relikwii przez Saracenów przeniesiono je najpierw do Konstantynopola, potem (ok. roku 555) do Rzymu, do bazyliki św. Wawrzyńca.
Ożywienie kultu nastąpiło po roku 415.

W Polsce ok. 80 miejscowości wywodzi swą nazwę od imienia Szczepan.

***

Prawdziwa dobroć jest nie tylko cnotą i radością, ale i orężem,
znacznie potężniejszym niż przemoc.

(Wiliam Blake)

Opracowała Maria Krasnosielska